Pojawił się punktualnie, ubrany w elegancki garnitur i pod krawatem, co nie uszło mojej uwagi, bo od lat mieszkam we Włoszech i włoskie VIP-y i ludzie sztuki to zupełnie inny „gatunek”. Sala była pełna, wszystkie miejsca siedzące zajęte. Sporo osób stojących.
Dzięki temu, że zjawiłam się godzinę przed spotkaniem, miałam miejsce z przodu, skąd mogłam obserwować profesora Jerzego Stuhra a nie tylko słyszeć. Od pierwszego słowa zaskoczył mnie pozytywnie – posługuje się włoskim fantastycznie, a kiedy mówi po włosku odbieramy jego poziom intelektualny, elokwencje i poczucie humoru tak samo jakby mówił do nas po polsku.
A o czym mówił..? O wielu sprawach…
Opowiadał o swoich filmach, które otrzymywały międzynarodowe nagrody, o swojej przyjaźni z Krzysztofem Kieślowskim, o rodzinie, o chorobie i kontaktach z ludźmi, o spotkaniu z Janem Pawłem II… Pokazano nam fragmenty Kinomaniaka i Wodzireja a profesor Stuhr omówił pokazane nam sceny. Opowiedział o zmianach w scenariuszu i jego pomyśle wykorzystanym w ostatniej scenie dokręconej do filmu po 2 tygodniach od zakończenia zdjęć.
Pan Jerzy Stuhr to bardzo ciepły człowiek, cierpliwy i dowcipny. Co ciekawe, powiedział nam Profesor, w Polsce kojarzony jest z filmami komediowymi a we Włoszech z rolami dramatycznymi. Razem z nim na spotkaniu była jego żona, Barbara Stuhr, nieco w cieniu męża, ale jak dowiedzieliśmy się na spotkaniu również pani Barbara jest artystką…
Fantastyczne spotkanie a na koniec tort na pierwsze urodziny Stowarzyszenia „Polonik” i możliwość otrzymania autografu artysty czy zrobienia sobie z nim zdjęcia.
Ogromnie dziękuję „Polonikowi” i aktywnym działaczom z Udine za organizację przedsięwzięcia i niepowtarzalną atmosferę.
Bardzo dziękujemy pani Barbarze Czyżewskiej za ciekawą relację i osobiste wrażenia ze spotkania z profesorem Jerzym Stuhrem.
Jestem pod wrażeniem…..