Wielki Tydzień w Polsce

„Wstał Pan Jezus z martwych

Po trzydniowej męce,

Chodzi po wsi naszej

Z chorągiewką w ręce,

Powiewa nią, wyśpiewuje

Swoją Aleluję .

 

Po podwórkach pieją

Poranne koguty,

Chodzi Jezus z kajdan

Śmiertelnych rozkuty.

Chorągiewką wymachuje

Nucąc Aleluję….”

/Jan Kasprowicz/

Wielki Tydzień, a wreszcie same święta to czas wzmożonej pobożności i praktyk religijnych takich jak, rekolekcje, spowiedź wielkanocna, nabożeństwa pasyjne. Jest to obyczajowość inspirowana religią katolicką, ale sporo w niej elementów ludowych np. kraszenie jaj czy śmigus-dyngus.

Wielki Tydzień to ostatni tydzień Wielkiego Postu. Otwiera go Niedziela Palmowa, która jest zarówno dniem radosnym upamiętniającym wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, jak i smutnym, przypominającym zbliżającą się Jego mękę.

W Niedzielę Palmową, zwaną też Kwietną lub Wierzbną udajemy się do kościoła z wykonanymi ręcznie palmami, które ksiądz święci podczas Mszy Św. Do wykonania palm służą gałązki wierzby z pączkami (zwane baziami), gałązki leszczyny, gałązki borówek, bukszpan, tuja. Całość przybrana jest kolorowymi wstążkami i suszonymi kwiatami. W kilku regionach Polski, na Podhalu, Podkarpaciu, Sądecczyźnie, a także na Kurpiach robi się palmy szczególnie piękne, wysokie do 3 metrów.

Obecnie w całej Polsce bardzo popularne są palmy wileńskie, mające kształt kolorowych bukietów, robione z kwiatów, suszonych ziół i mchów, misternie układanych i wiązanych. Niegdyś ten typ palm występował głównie w okolicach Wilna, teraz zaś jest znany i wytwarzany w wielu regionach Polski.

Kiedyś palmy wielkanocne w domach zatykano za obrazek, aby chroniły miejsce zamieszkania od złego i obdarzały domowników błogosławieństwem bożym. Z nadejściem zimy lub kolejnej Wielkanocy palono je.

 

Korespondencja Izabela Gass.

 

ALL RIGHT RESERVED




Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *