Palazzina, czyli pałacyk lub po prostu kamienica przy Piazza d’Azeglio, 20 we Florencji należała do Samuela Fryderyka Tyszkiewicza – polskiego typografa i artysty, który w 1926r. wraz z żoną Marylą Tyszkiewiczową z Neumannów założył tu słynną niegdyś polską tłocznię Oficynę Florencką (Stamperia Polacca).
Jest to budynek pięciopiętrowy ozdobiony freskami na pierwszym i drugim piętrze (dziś fasada jest jednak bardzo zaniedbana i rysunki są nieczytelne) oraz reprezentacyjną bramą wejściową.
Na początku XXw. do Włoch przyjeżdżało wielu prywatnych drukarzy z zagranicy z zamiarem założenia tu własnej oficyny, poczynając od Niemców, czy właśnie Polaków.
Jednym z nich był polski arystokrata Samuel Fryderyk Tyszkiewicz, herbu Leliwa, który we Florencji szybko zyskał sławę jako artysta doskonałości drukarskiej.
Wbrew pozorom Tyszkiewicz nigdzie nie szkolił się w artystycznej typografii (ukończył studia techniczne w Paryżu, był inżynierem elektrykiem), rozpoczął jako samouk: pasjonowało go pisanie, tłumaczenie, ilustrowanie, projektowanie, składanie, ozdabianie i oprawianie tekstów.
Tyszkiewicz „na poważnie” zajął się typografią w 1920r. decydując się na założenie własnej private press. W 1922r. ukazał się trzytomowy opis jego podróży do Włoch za pieniądze otrzymane od polskiego rządu w nagrodę za służbę dyplomatyczną podczas I wojny światowej: „Italia: cztery tygodnie na ziemi włoskiej”, po czym w 1925r. zauroczony Florencją postanowił przenieść się tam na stałe.
W 1928r. wydał pierwszy egzemplarz książki z oficyny Stamperia Polacca.
Następne bodaj czterdzieści cennych ksiąg i druków ukazało się w językach polskim, włoskim, francuskim i angielskim, min. „Sonety krymskie” Adama Mickiewicza, czy „Życie nowe” Dantego Alighieri. Oprócz tego od 1931r. drukował dyplomy i inne reprezentacyjne druki, publikacje i dokumenty dla uniwersytetu florenckiego.
O jego oficynie było już głośno w całych Włoszech i zagranicą. Dzieła Tyszkiewicza prezentowano na prestiżowych wystawach, również w Polsce
Czytaj dalej: wloskicafe
