Pola Negri – Mazurek, ostatni taniec

Kiedy na zaproszenie Willi Forsta do Niemiec, po 13 latach nieobecności, przyjechała Pola Negri, był to nie tylko powrót gwiazdy filmów niemych. Była to celowo zaprogramowana
przez NSDAP inscenizacja dla celów propagandowych. Marlena Dietrich boski wamp, który opuścił Berlin na rzecz Hollywood musiał pójść w zapomnienie. Teraz wraca do Berlina
gwiazda – Pola Negri, znana z wielu filmów produkowanych w Niemczech.

Obok Dietrich i Grety Garbo, Pola Negri w Ameryce odbierana była jako niemiecka aktorka.

Statek Bremen powoli wpływał do portu Bremenhaven, na wybrzerzu zbierał się tłum.
Pola przechylona przez reling była zirytowana. Nie widziała tłumu repoterów ani kamer filmowych oczekujących na jej przybycie. Otulona w ogromny fioletowy szal ze zgrozą zauważyła kobietę otoczoną gromadką dzieci ubraną tak jak ona w fioletowe kolory.
Dostojne zeszła na ląd i stanęła zupełnie zdezorientowana. Po chwili zdyszany podbiegł Willy Forst niemiecki reżyser z bukietem żółtych róż.

Witamy po 13 latach nieobecności , pochylił się i ucałował nadstawioną dłoń. Pola nie odzywała się. Nie była pewna jak będzie przyjęty jej polski akcent, który był tak mocno krytykowany w Ameryce i był przyczyną serii niepowodzeń filmowych.

Obok Mercedesa stało dwóch tak samo ubranych mężczyzn, jeden chudy i wysoki Georg Rabinowicz, drugi mały i gruby Arnold Pressburger. W butonierkach mieli wsunięte czerwone goździki.
To nasi producenci, przedstawił Willy , Allienz Tonfilm z Berlina
A to nasza Vera Petrowna Kowalska – bohaterka Mazurka, reżyser ucałował z namaszczeniem dłoń Poli.
Mam grać matkę Lisy? Dąsała się niezadowolona gwiazda.

Rabinowicz sceptycznie przyglądał się Poli Negri, ten rosyjski Zyd nie podzielał zachwytu reżysera. Sam pochodził z Kijowa i nigdy nie pozbył się mocnego rosyjskiego akcentu.
Natomiast Pressburger był pod wielkim wrażeniem głębokiego chrypiącego głosu Poli.
Dodatkowym argumentem do zagrania roli Very w Mazurku była jej znajomość tańca. W mło
dości Apolonia Barbara Chałupiec występowała w cyrku ojca Cygana w Lipnie. Epidemia jaka panowała wtedy przerwała jej karierę baletnicy, przebyta gruźlica zostawiła na zawsze ślady w organiźmie aktorki.

„Mazurek to polski taniec narodowy, żywiołowy i melancholijny. Połączenie wschodu i zachodu. Paryża i Petersburga. Mazurek, taniec życia i śmierci. To musi być nasz najlepszy film. Na więcej nam nie pozwolą, to jest nasz ostatni taniec.“
Zwracał się Rabinowicz do Poli Negri.

Miał rację to był ich ostatni film, wkrótce musieli ratować się ucieczką.

Film miał być kręcony w Polsce w Warszawie rola Very została powierzona Poli Negri. Złego Rosjanina miał grać Albert Schoenhals, a Lisę (córkę) Ingeborg Theek. Bardzo ważne było
dla Poli Negri, aby odok wystąpiła zupełnie nieznana twarz młodej dziewczyny. Fritz znalazł ją w pensjonacie dla dziewcząt , córkę księdza z Mark. Ciekawostką jest, że zaraz po rozpoczęciu filmu Theek nabawiła się septycznej anginy i częściowo była sparaliżowana. Mogła grać tylko na siedząco. Media szybko odkryły chorobę dziewczyny i przez długi czas nie było dnia, aby gazet nie donosiły o gorączce i omdleniach. Dopiero wtedy przerwano zdjęcia.
Po zakończeniu filmu, dwa lata trwała rekonwalescencja Ingeborg Theek. Nigdy więcej nie występiła w żadnym filmie, choć kompozytor Peter Kreuder był oczarowany 17 letnią panną:
„ kto choć raz zobaczy szlachetną i wielką urodę Thhek, nigdy jej nie zapomni“ . Filmem tym zaczęła i zakończyła karierę aktorską.

Partnerem Poli Negri w Mazurku był Albertt Schoenhals wraz z żoną Annelisą Born – gwiazdami hamburskiego teatru Thalia Theater.

Schoenhals ukończył studia medyczne i przez 3 lata był sanitariuszem w I Wojnie Swiatowej. Jego marzenie zostania chirurgiem przerwała choroba spowodowana gazami trującymi użytymi w wojnie. Był uczniem znakomitego aktora
Eduarda vov Winterstein. Z Polą Negri obok Mazurka wystąpił w Tango Notturno. Jego aktorską karierę przerwała odmowa udziału w propagandowym antysemickim filmie Zyd Słodki.
Porzucił scenę i w Baden – Baden prowadził gabinet lekarski, zajmował się również tłumaczeniem literatury. Ciekawostką jest to, że mając 80 lat zagrał w kultowym filmie Viscontiego „Wyklęci“.

Na produkcję Mazurka Allianz Tonfilm GmbH otrzymał specjalne zezwolenie od prezydenta kinematogrefii niemieckiej Fritza Scheurmanna. Dodać należy, że właściciele Allianz Film
byli żydowskiego pochodzenia i byli cierniem w oku NSDAP. Już na samym początku Goebells wstrzymał produkcję filmu. Polka z cygańskim pochodzeniem nie mogła otrzymać
pozwolenia na pracę, dodatkowo na Poli Negri ciążył zarzut szpiegostwa przeciwko Niemcom w latach 1914 – 1918. Dopiero osobista interwencja Adolfa Hitlera, króry uznał aktorkę za Polkę z czystą aryjską krwią, pozwoliła na kontynuację prac. To opublikowane oświadczenie uspokoiło ministra propagandy i aktorka towarzyszyła mu podczas parad i manifestacji.
Zarzut szpiegostwa został szybko usunięty. Pola Negri udzieliła wywiadu holenderskiemu radio VARA znanego z marksistowskich orientacji. Wywiad został wstrzymany.

Trzeba przyznać, że nasza rodaczka miała dużo szczęścia. W tym czasie Goebbels miał gorący romans z Lidą Baarovą – Czeszką. Aktorka była sąsiadką ministra filmu i ten znany kobieciarz szybko zwrócił na nią uwagę. W 1935 r wspólnie z Hitlerem odwiedzili plan
filmowy w Babelsberg, gdzie kręcono sceny do filmu z piękną Czeszką i jej partnerem filmowym i prywatnym. Plotka mówi, że Goebbels dostał nawet po pysku od kochanka Lidy.
Liduszka musiała uciekać z Niemiec po interwencji Magdy Goebbels u Hitlera, tak jak Anneliese Uhlig która odrzuciła awanse ministra. Co ciekawe udały się do Rzymu prosząc o pomoc Soavę Gallone. Wystąpiły w kilku filmach Gallone. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Włoch, Carmine Gallone umieścił Uhlig w domu Mussoliniego. Pracowała tam jako tłumaczka do końca wojny. Liduszka (tak nazywał ją Goebbels) uciekła do Pragi. Po wojnie
spędziła 18 miesięcy w więzieniu za kolaborację z Niemcami.
W gabinecie ministra filmu stała głęboka kanapa, na której dokonywał „przesłuchań“ pięknych aktorek.

Dziennikarz z gazety „Spiegel“ zapytał Polę o jej związek z Adolfem Hitlerem.
„Możliwe, odpowiedziała gwiazda. W moim życiu było wielu znaczących mężczyzn. Dlaczego nie Hitler“. Tłumy dziennikarzy okupowały hotel Adlon po tym oświadczeniu.
To samo pytanie zadali gospodyni Poli Negri. „Wykluczone, odpowiedziała. Ona sama jest dyktatorem. Możliwe, że większym niż Hitler.“

Już wcześniej minister propagandy niemieckiej wprowadził zakaz pracy dla Zydów. W studio filmowym nakazał umieścić tablicę: Wstęp tylko dla pracowników z czystą aryjską krwią.
Na początku lat 30 tych Pressburger zatrudnił włoskiego reżysera Carmine Gallone, z którym w 1931 r wyprodukowali film „Mój kuzyn z Warszawy“. Nie bez znaczenia było to, że żoną
Gallone była Polka Stanisława Winawer znaną jako Soava Gallone. To ona wprowadziła do filmu sporanistkę Martę Egerth, a później polskiego tenora Jana Kiepurę. W 1934 r założyła
firmę w Rzymie Allianz Cinematografice Italiana, w której wraz z mężem mieli 85% udziału. Viceprezydentem został wspólnik Pressburgera Wilhelm Szekly, a prezydentem Roberto
Maltini jeden z założycieli partii faszystowskiej we Włoszech. Był on również przedstawicielem Vittorio Mussoliniego syna Benito, który kontrolował kinematografię we Włoszech.
Wspólnie z Allianz Tonfilm GmbH opracowali strategię produkcji filmów muzycznych, Jednym z pierwszych filmów
które wspólnie wyprodukowali był Casta Diva z udziałem Marty Eggerth. Po osiągnięciu nieprawdopodobnego sukcesu założyli studia filmowe w Paryżu, Londynie i Bukareszcie.
Studia te produkowały ten sam film w różnych językach i z udziałem miejscowych aktorów.W 1935 r Goebbels wprowadził do Allianz Tonfilm w Berlinie prokurystę i właściwie przejął produkcję filmów. Do 1937 r Willy Fritz reżyserował filmy jeszcze pod szyldem Presserburga, ale oficjalnie w 1936 właściciele podpisali notarialne pełnimocnictwo likwidatorce firmy Katherinie Schulze. Wkrótce zostało wchłonięte przez UFA.

Pressburger / Rabinowicz biorąc pod uwagę politykę nazistowską stworzyli kombi firmę, łańcuch splecionych ze sobą przdstawicielstw w całej Europie. Brali pod uwagę politykę
antysemicką i przygotowali alternatywne studia filmowe, które były w stanie natychmiast przejąć produkcję filmową w miejsce zlikwidowanych. W tym łańcuchu głównym ogniwem
stała się firma należąca do Soava Gallone. Należy tu dodać, że nie bez znaczenia miało jej żydowskie pochodzenie. Gebbelsowi sen z oczu spędzało pytanie gdzie ukrył Pressburger miliony marek zarobione na filmach z Janem Kiepurą i Martą Egerth. Mimo kontroli NSDAP i szpiegów otaczających żydowskich producentów, udało im się wyprowadzić fundusze do Rzymu, gdzie Gallone i Szekely inwestowali w następne kasowe filmy i ich wielojęzyczne wersje. Po wojnie wrócili do współpracy z Gallone Film.
Debiutantem w Mazurku był kompozytor niemiecki Peter Kreuder, jak mówił sam, urodzony w garderobie teatru w Aachen w Niemczech. Zarudniony wcześniej znany kompozytor
Schmidt – Genter nagle zachorował. Peter Kreuder był młodym dbiutantem związanym z teat- rem berlińskim Maxa Rainhardera
Chce pan robić muzykę do mojego filmu? Zwrócił się do młodego kompozytora Rawinowicz.
Dużej gaży pan nie otrzyma, ale jak muzyka będzie dobra nie pożałuje pan“. Rzeczywiście dotrzymał słowa, po premierze Mazurka wcisnął mu do ręki 30 tys. marek.

Zdjęcia ze śpiewającą Polą Negri były bardzo skomplikowane, pisze Kreuder. Na scenie stoi Negri obok niej w przyzwoitej odległości Heide Seipp. Pierwsze słowa w głąbokiej tonacji śpiewała Negri: „Czuję we mnie płynącą dziką i gorącą krew“, ale słowo krew musiało być zaśpiewane w wysokiej toncji, z którą gwiazda nie radziła sobie. A więc dalej otwierała usta i dalszy tekst śpiewała już Seipp.

Teksty do piosenek pisał Fritz Becmann, który zamieszkał u Kreudera. Ten niebieski ptak unikał pracy jak zarazy. „Ten człowiek cały dzień pijany leży w moim łóżku . Cały dzień dzwonią telefony z ponagleniami, a ja nic nie mogę zrobić przez tego drania“
skarżył się kompozytor. W końcu doprowadzony do ostateczności zamknął go w pustym pokoju i wypuścił jak teksty były ukończone.
Peter Kreuder też nie był tytanem pracy. Po przybyciu do studia reżyser spytał się:
skończyłeś wreszcie tą muzykę? Oczywiście, odpowiada Kreuder, choć nie napisał żadnej nuty. Siadł przy pianinie i w tym momencie zagrał cały utwór……. z głowy.

Kreuder nadawał swojej muzyce specyficzne jazzowe brzmienie i w tej tonacji skomponował muzykę do Wesołej wdówki wystawionej w 1936 r w Bayerische Stadtsoperette.
Na premierze w pierwszych rzędach zasiedli dygnitarze faszystowskiej partii NSDAP.
Skandal był z góry zaprogramowany. Po sceną siedział Kreuder ze swoją małą orkiestrą i przygrywał w swoim jazzowym stylu występującym aktorom.
Tym czasem sam Hitler był zachwycony inscenizacją i kilka razy oglądał Wesołą wdówkę. Kreuder skwitował krótko: człowiek nigdy nie wie co i kiedy nastąpi“.

Goebbels był wściekły na ten „Kram żydowski“ – żona Kreudera była Zydówką,  ta muzyka może być wykonywana tylko po mojej śmierci, krzyczał Goebbels. Natychmiast wydał zakaz transmisji i produkcji płyt gramofonowych z muzyką Kreudera.

Po wojnie przeniósł się do Austrii gdzie z powodzeniem koncertował w najbardziej prestiżowych miejscach. W 1947 r otrzymał obywatelstwo austriackie i prawie natychmiast wyjechał
do Argentyny. Przez wiele lat koncertował w Argentynie m.in z Zarah Leander. Komponował symfonie i piosenki, które szybko stawały się przebojami.
W uznaniu zasług za propagowanie kultury otrzymał order z rąk prezydenta Argenryny Perona i automatycznie tytuł profesora.
Po zakończeniu kariery zamieszkał w haciendzie koło Buenos Aires i wkrótce stał się właścicielem stada 60 tys. owiec. W niemieckiej gazecie ukazał się wywiad z Kreuderem, na pytanie dotyczące jego wielkiej hodowli, odpowiedział:
„ja jestem tylko małym hodowcą gringo, mój sąsiad jest właścicielem 45 mln. owiec“.

Reżyser Mazurka Willi Forst zwany przez przyjaciół Piefke urodził się w Wiedniu.
Oszołomiony sukcesami założył własną firmę Willi Forst – Film w Wiedniu i Berlinie.
Bał ulubionym reżyserem faszystowkiego ministra propagandy. Jego przyjaciel Curd Jürgens ostrzegał go:
„ Willi uważaj aby nie robić żadnego filmu politycznego. Kiedyś będziesz musiał za to odpowiedzieć”
Willi Frost był kochankiem Marleny Dietrich. Wystąpili razem w filmie Cafe Elektro w 1927.

Helena Makowska sukces osiągnęła wcześniej niż Pola Negri. Jej kariera zaczęła się w 1911 r we Włoszech. Od 1920 występowała w Niemczech w filmach tych samych reżyserów. Max
Mack, Paul Wegner, Hans Otto Loewnstein. Max Obal. Związana była ze studiem Albatros
Film we Francji. Przyjaźń z Rabinowiczem datowała się od ich ucieczki z Rosji. Rabinowicz z całym studiem filmowym Ermolieffa zdołał uciec z Krymu do Turcji. Tam czekała na nich z sfałszowanymi paszportami Makowska i bez większych problemów prze-
wiozła ich pociągiem do Francji.
Z tych czasów zachowała się pewna anegdotka. Na przyjęciu we Francji partner Poli Negri zwrócił jej uwagę na Makowską. „Zobacz coś takiego, piękna Makowska sama bez mężczyzny. Pola na to:         „ piękna ……to jest ta kreacja, którą ma na sobie“.
Makowska natychmiast odwróciła się i głośno zasyczała do koleżanki: „zobacz przyszło to polskie tornado“.
W czasie kręcenia zdjęć do filmu Noktturn, Pola była częstym gościem w salonie muzycznym Makowskiej – Botterill. Roland Botterill był angielskim majorem i reprezentantem firmy
Vickers. W ich salonie bywali znani muzycy, prawie domownikiem był kuzyn Karol Szymanowski. Makowska zakończyła karierę filmową kiedy wprowadzono film dźwiękowy. Nie radziła
sobie z synchronizacją obrazu z dźwiękiem. Lata 30 to szczyt popularności Poli Negri. W tym czasie Makowska wróciła na scenę opereki i teatru warszawskiego.

W berlińskim archiwum filmowym przechowywana jest taśma z zarejestrowanymi odgłosami  Ernsta Lubitscha przy produkcji filmu Carmen z udziałem Poli Negri i Herry Liedke.
Brzmi to tak:
„ Teraz Liedke, szybko ty łajdaku. Tak, tak trzymaj. Ha, gdybym ja był wolny – ty jesteś
wolny. Trzymaj mocno, mocno, dalej tak, tak……….. Koniec. Dziękuję dzieci“

Na zdjęciach widać go biegającego z jednego kąta studia do drugiego w ….starych filcowych kapciach, które uwielbiał, miał ich setki. Ogromne jak parowóz dymiące cygaro zasłania
lekko zmęczone oczy i twarz i krótko obcięte rude włosy. To ze wzgędu na rude włosy i niespożytą energię koledzy nazywali go wiewiórką.
Scena ta pochodzi z filmu „Ernst Lubitsch von der Schoenhauser Allee nach Hollywood“ będącego swoistą biografią reżysera. W filmie tym bierze udział córka Nicole Lubitsch.
Dla młodych wyróżniających się filmowców niemieckich stworzyła stypendium nazwanym imieniem ojca Ernst Lubitsch Preis.
Zona Lubitscha Vivian Gaye (Sonia Bezencenet) z córką wcześniej opuściła aktora i wracała do Niemiec statkiem Athenia. Po wybuchu wojny statek 3 września został storpedowany
przez niemiecki uboot. W niewielkiej liczbie uratowanych pasażerów znalazła się żona i
córka aktora, ale przebyta trauma zostawiła głębokie ślady w jej psychice. Nigdy więcej nie więcej nie była związana z filmem.

Kapryśna gwiazda była uwielbiana przez pracowników studia. Przy produkcji filmu Carmen przekazała połowę gaży dla zwykłych pracowników zatrudnionych przy budowie dekoracji,
elekrtyków, garderobianych itp. Nie zapomniała swojego pochodzenia i biedy jaką kiedyś doznała. Wiele czasu spędzała przy uzyskaniu specjalnego make-up dającego jej odpowie-
dni dramatyczny wygląd. Wymagała absolutnej dyskrecji i spokoju. W tym czasie nikt nie mógł wejść do studia. Znając nawyki gwiazdy pracownicy ustawiali się przed jej garderobą
blokując wejście każdemu kto chciał tam wejść. Zachowało się wspomnienie o tym jak  przebierała się w kostiumy wśród grupy budowlańców, nikt nie był tym ździwiony, oni uznali
ją za swoją. Osmolonym czarnym patyczkiem malowała brwi i oczy, na usta kładła specjalnie przygotowaną farbę.
W roku 1912 w Paryżu otworzyła salon piękności Helena Rubinstein (Chaja Rubinstein urodzona w Krakowie), opracowała specjalny make-up dla Poli Negri. Wazelina zmieszana z
proszkim węglowym była pierwowzorem dzisiejszej mascary. Specjalnie dla aktorki sporządziła „Valaze Lip Lustre“ utwardzony wałeczek z czerwoną farbą – pomadkę do ust.

Dla Poli Negri w 1920 r Max Factor wynalezł ołówek do brwi . Tym ulepszonym ołówkiem o uwodornionym
oleju z nasion bawełny aktorka zmieniła oblicze kobiet na całym świecie. Ciężki make- up wampa (wampira), ciemne mocno podkreślone oczy, usta w ostrym karminowym kolorze
przywołuje złowrogą seksualność. Jest też ukłonem w stronę orientalizmu. W epoce filmu niemego, to oczy były zwierciadłem duszy. Ten ekspresyjny make-up : duże okrągłe oczy, twarz
bielsza niż sama biel, nadawały twarzy szczególnie dramatyczny wyraz i doskonale prezentowały się na ekranie kin. Max Factor urodzony w Polsce, nadał swojej linii kosmetycznej
nowy slogan: „Max Factor make-up dla gwiazd filmowych i dla ciebie“ w 1950 r.

Zafascynowany Polą Negri był również japoński chemik Shinobu Suzuki. Wynalazł on dermatologiczny krem do rąk. W 1929 r założył firmę nazwaną jej imieniem Pola Chemical
Industrie Inc. Dziś jest to ogromny koncern kosmetyczny obsługujący rynek japoński i europejski.
Kostiumy i prywatną garderobę Poli Negri przygotowywał Heinz Schulze – Varell zatrudniony przez UFA. Jego żoną i muzą była Polka Kiki Schulze. Kalendarz z terminami i adresami klientek był najbardziej strzeżoną listą na świecie. Po wybuchu wojny odmówił
podpisania Hitlerowi listu lojalności i został przymusowo wcielony do wojska. Wcześniej zdążył Kiki ukryć w Bayern. Po wojnie wyjechał do Francji i wkrótce stworzył firmę znaną
na całym świecie. Kiki wspominała, że cała gadreroba Poli Negri szyta była ręcznie. Na życzenie gwiazdy zajmował się jej kompletną garderobą m.in stworzył wyłącznie dla niej całą kolekcję butów i torebek.

Partnerem Poli Negri w niemych filmach był Harry Liedke urodzony w Kaliningradzie, nazywany Sonnyboy niemieckiego filmu. W 1922 r wyjechał do Hollywood. Po powrocie
występował w teatrze w Berlinie. Ciekawostką jest to, że żona Liedke Kathe Dorsch zaprzyjaźniona była w młodości z Hermannem Goeringiem i dzięki jej wstawiennictwu wielu kolegów zostało zwolnionych z obozów koncentracyjnych. 28.04.45 r dwa dni po wyzwoleniu żołnierze armii czerwonej zabili aktora i po wielokrotnym gwałcie, jego drugą żonę Christę Tordy. W dokumencie zdonu wpisano akt samobójstwa. Dopiero trzy lata później dokonano ekshumacji i stwierdzono popełnioną zbrodnię. Ciała pary aktorów przeniesiono na cmentarz w Saarow – Piaskow koło Berlina, gdzie mieszkali wcześniej Liebkowie.

W 1931 r odwiedził Berlin Charile Chaplin. Na dworcu czekała Marlena Dietrich i setki tysięcy wielbicieli mistrza komedii. Wizyta wiązała się z pojekcją jego filmów w nowym kinie Babylon (do dziś jest jedynym w Europie oryginalnym kinem niemych filmów) w Berlinie. Faszyszyści byli zirytowani, mimo złej reklamy na powitanie Chaplina przybyło
setki tysięcy fanów z całej Europy. Te sceny zostały przez nich wykorzystane w propagandowym antysemicznym filmie Der ewige Jude (Wieczny Zyd) w 1940 r.

85 letnia Peggy Hoenigsberg oglądając album ze zdjęciami wspominała Polę Negri:“….była
nie tylko piękna, była jak słońce“. W 1927 r statystowała Poli w filmie „Ulica samotnych dusz“ w reżyserii Paula Czinnera. Kiedyś przynosząc jej kostium do przymiarki zastała akto-
rkę nagą: „ Zawsze myślałam, że Negri jest brunetką, ale jak zobaczyłam ją nagą, okazało się że jest ruda. Pola nie była damą, robiła wrażenie trochę ordynarnej“. Opowiadała Peggy.
Warto wspomieć, że mężem Peggy był polski wirtuoz i mistrz konertowy Bronisław Mittmann. Ze względu na żydowskie pochodzenie wyemigrował do Ameryki, gdzie odnosił
wielkie sukcesy.

W opublikowanej autobiografii Petera Kreudera – kompozytora Mazurka czytamy:
„Producenci Allianz Tonfilm (Pressburger i Rabinowicz) długo szukali odtwórczyni głównej roli w Mazurku. Brali pod uwagę Olgę Czechową, Trudę Hesterberg, a nawet zupełnie niezna-
ną młodziutką Heide Krahl. Kiedyś wszedł do studia Forst i rzucił nowe zdjęcia na stół.
„Panowie, otrzymałem przed chwilą zdjęcia z Ameryki. Ta kobieta wygląda doskonale i ma coś w sobie fascynującego. To Pola Negri. Możecie mnie nawet zabić, ale to jest nasza gwiazda“. Pressburger podniósł ręce w proteście. Panowie, ona ma chyba z 80 lat, albo i więcej. Po konsultacji z archiwum okazało się, że może mieć nie więcej jak 50 lat.
Po wysłaniu setek telegramów przyszła odpowiedź od Negri – tak zgadzam się . Pierwszy raz zobaczyłem ją na statku Bremen. Stała przed nami w luźnej fioletowej sukience, śnieżno
biały make – up, ostre czarno zarysowane brwi tworzyły fascynujący obraz. Królowa filmu niemego, osoba nie z tego świata. Zjawisko!. Przeprosiła nas i udała się do toalety. Czekaliśmy zirytowani. Po długiej chwili wróciła, jakby odmołodniała. Szeroko rozwarte ciemne oczy patrzyły nan nas z wyraźną sympatią. Tylko z boku nosa widać było parę kryształowych okruchów po kokainie.“
„…. Producenci wynajęli parę pokoi w hotelu Adlun do naszej dyspozycji. Pamiętam, że na samym początku wpadł Willy i rozpaczał. Panowie, to koniec Pola jest na czarnej liście
nie może grać. Jest Zydówką. Proszę, to potwierdzenie z kancelarii ministra propagandy.
A kto jest tym ministrem, pyta Pola. Dr. Joseoph Goebbels pies na Zydów.
Co to za nazwisko, mówi Pola, to żydowskie nazwisko. To ma być minister?. Nie wiem w jaki sposób udało się jej połączyć z Goebbelsem i uzyskać termin spotkania. Po kilku dniach
mówi: nie wiem dlaczego minister jest tak cięty na Zydów. Sam jest Zydem. Skąd wiesz spytałem. Bo widziałam. Wiem, że spotkała się też z Adolfem Hitlerem. Nie mieliśmy nigdy żadnych problemów z Negri. Dowcipna, wielkoduszna – królowa. Posługiwała się dziwną
mową mieszanką polskiego, żydowskiego, francuskiego i angielskiego. Nauczycielem niemieckiego był Jürgens. Każdego dnia dyskretnie dostarczano srebrne wiaderko z butelką
zawiniątą w białą serwetkę, ale nie był to szampan tylko czysta whisky. Baliśmy się, że wpadnie w alkoholizm. Piła tą whisky jak ryba wodę. Ale nie potrzebowała wtedy kokainy.”

Peret Keuder: „Nur Puppen have keine Tränen“ autobiografia opublikowana w 1971 r.

Tekst: Alina Bala.

O Poli Negri czytelnikom portalu Polakom we Włoszech opowiedziała pani Alina Bala.




Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *