Pietro Koch bestia Mediolanu

Choć od zakończenia wojny upłynęło ponad 60 lat, to nadal nie wyjaśniono do końca wielu tajemniczych zdarzeń. Nie wyjaśniono nigdy roli i ilości ofiar „departamentu policji specjalnej“ kierowanego przez Pietro Kocha.

Nie znaleziono też odpowiedzi na pytanie co jest podlejsze: król, który ucieka w ramiona tych, którzy byli wcześniej wrogami, czy ci którzy pozostali wierni Duce i jego sprzymierzeńcom. Republika Socjalna powstała po uwolnieniu Mussoliniego w 1943 r urodziła niesamowitą ilość organizacji zbrojnych, zbieraninę bandytów, którzy bez skrupułów starali się budować własne udziały we władzy i tworzeniu majątku.

Wojna domowa w okresie republikańskim wykopała przepaść między Włochami, konsekwencją były zdrady, zemsty i donosicielstwo. Z inicjatywy komendanta policji Tamburini powstał wydział policji specjalnej do walki z opozycją, oddział do najbrudniejszych zadań.

Dowódcą zostaje młody porucznik grenadierów Pietro Koch, jego specjalnością jest polowanie na członków opozycji i komunistów oraz Zydów ukrytych w klasztorach katolickich.

Pomysł utworzenia tego departamentu urodził się znacznie wcześniej podczas narkotykowych seansów w domu Augusto Trinca, adwokata z Foligno. Dwaj psychopaci i sadyści szukali możliwości szybkiego wzbogacenia się i bezkarnego zaspokojenia seksualnych perwersji. Wydziałem specjalnym zainteresowany był szef SS Kappler, tym bardziej że mienie aresztowanych przekazywane było do jego urzędu.

Wynagrodzenie miesięczne Kocha ustalono na 2 mnl. lirów do tego dochodziły zyski z handlu narkotykami. Szybko stał się jednym z najbogatszych obywateli Rzymu.

Banda podlegała bezpośrednio dowódcy SS w Rzymie i była często przez niego wykorzystywana do „brudnej roboty“. Spektakularnym wyczynem było pogwałcenie neutralności Watykanu w klasztorze San Sebastiano, gdzie ukrywał się zwolennik króla generał Caraccolo di Feroleto. Bohater I Wojny udekorowany najwyższymi odznaczeniami włoskimi poddany został straszliwym torturom

i skazany na karę śmierci. Dzięki interwencji władz wojskowych i protestu włoskiej armii karę zamieniono na 15 lat więzienia. Banda Kocha bez skrupułów grabiła i niszczyła klasztory ukrywające rodziny żydowskie.

Dla Kocha pracowało 116 osób i 50 agentów, wśród nich było dwoje aktorów studia Cinecitta: Luisa Ferida ulubiona aktorka faszystów i Osvaldo Valenti znany z filmów reżyserii Gallone.

Oboje byli uzależnieni od kokainy, w którą zaopatrywał ich Koch.

Luisa Ferida występując w filmie Viscontiego zorientowała się w marksistowskich poglądach reżysera filmu „Ossesione“ 1943 r. i bez skrupułów sprzedała tą informację zwierzchnikowi.

W pałacu komunistycznego hrabiego Luchino Visconti mieściła się główna kwatera Resistenza.

W kwietniu 1944 r Koch aresztował Viscontiego i partyzantów Brygady Matteatti członków oporu przeciwko faszystom. Wśród aresztowanych znajdował się Polak Fryderyk Borian inżynier architekt, pseudonim „Rafał“. Borian zajmował się sporządzaniem map z rozmieszczeniem wojsk niemieckich w Rzymie, które przekazywane były aliantom.

Aresztowani zostali przewiezieni do budynku na Via Principe Amedeo 2, będącego siedzibą bandy Kocha.

Visconti natychmiast otrzymał karę śmierci, partyzantów poddano tak wymyślnym

torturom, że sami Niemcy byli wstrząśnięci. Po mieście krążyły opowieści o orgiach i perwersyjnych przyjęciach organizowanych przez Kocha z udziałem pary aktorów i prominentów włoskiej finansjery. Wśród zakrwawionych zwłok w kałużach krwi stały przekąski i butelki z szampanem, goście raczyli się nieograniczoną ilością kokainy, perwersyjne rozkosze ofiarowała tańcząca nago Luisa Ferida.

Nawet okrucieńswo wojny ma swoje granice, ale perwersja i fantazja sadystów nie miała granic.

Tortury i męczarnie były swoistym seansem, które chętnie obserwowali zaproszeni goście.

To supermocarstwo składające się ze 116 bandytów i 16 kobiet wykorzystywane było przez Centrum Informacji Politycznej Mussoliniego do inwiligowania włoskich generałów Farinacci i Borghese oraz pozbywania się niewygodnych przeciwników.

Działem prawnym kierował adwokat Trinca, zastępcą komendanta był tajemniczy włosko – argentyński Amando Canvas, kierowcą wierny Raul Falcioni, duchowym opiekunem kryminalny ksiądz z zakonu benedyktynów Epaminondas Ildefonso Troja, urodzony jako Elio Desi.

Brał udział w torturowaniu więźniów.

Po miesiącu „przesłuchiwań“ skatowanch więźniów odesłano do więzienia przy Via Tasso w Rzymie.

W nocy z 3 na 4 czerwca, kiedy alianci wkroczyli do Rzymu, Niemcy uciekali na północ.

W konwoju jechało 5 ciężarówek z więźniami politycznymi Regina Coeli. Jeden z samochodów z awarią silnika został w mieście, tych więźniów uratowano.

Samochód Spa 38LKW zatrzymał się w La Storta, więźniowie zostali zamknięci w szopie.

6 strażników wyprowadziło ich prosto pod stanowiska karabinów maszynowych. Fryderyk Borian został zastrzelony strzałem w tył głowy.

Po wojnie okazało się, że wśród 14 ofiar byli dwaj oficerowie Royal Nawy.

Kiedy 11 czerwca Rzym świętował zakończenie wojny w kościele La chiesa di Gesu odbywał się pogrzeb 14 zamordowanych męczenników walki o wolność.

Aresztowanie Luchino Viscontiego wywołało panikę i oburzenie wśród filmowców. Natychmiast zorganizowano naradę i szukano możliwości pomocy koledze. Pietro Koch był zafascynowany argentyńską aktorką Marią Denis, jego gabinet i prywatne pokoje obwieszone były jej zdjęciami.

W studio filmowym powstał scerariusz ratunku, główna rola została powierzona Marii Denis.

Koch zgodził się za stosowną opłatą uwolnić Viscontiego, ale gorący romans aktorki i sadysty trwał dalej.

Po wojnie stanęła przed sądem za kolaborację z Niemcami, Visconti opłacił jej adwokata, ale do do końca życia nie zamienił z nią słowa. Nigdy też nie pozbył się traumy i nie zapomniał koszmaru jaki przeżył.

Kiedy do Rzymu wkroczył amerykański generał Mark W. Clark, banda przeniosła się do Mediolanu zajmując kolejną villę Triste ( w całym kraju było ich 5 ).

W krótkim czasie działalność Kocha wywołała skrajne emocje i protesty mieszkańców. Bezpośrednio u Mussoliniego interweniuje kardynał Schuster.

W grudniu 1944 r Koch zostaje aresztowany , ale szybko zostaje uwolniony.

Nie było tajemnicą, że był otoczony specjalną opieką ministra Buffarini Guidi.

Farbuje włosy, zmienia tożsamość jest teraz włoskim kupcem, może wyjechać do Argentyny, która ofiarowała azyl wielu faszystom, ale stał się więźniem zbudowanego przez siebie rozgłosu.

Szukają go koledzy i przyjaciele 633 zamordowanych ofiar.

We Florencji dostaje wiadomość, że jego 16 letnia kochanka Tamara Cerri została aresztowana. Zgłasza się do komisariatu i po krótkiej rozprawie sądowej został rozstrzelany w Rzymie.

Nienagannie ubrany, w towarzystwie ksiądza, z rękami w kieszeniach spodni, siedział tyłem do plutonu egzekucyjnego.

Scena ta została zarejestrowana na taśmie filmowej przez Luchino Visconti, który był świadkiem w procesie i wmontowana do dokumentalnego filmu „Glory Days“.

Po wyzwoleniu partyzanci wykonali egzekucję na Feridzie i Valenti, choć ci przestawiali się za ofiary faszystów. Nie przeszkodził im fakt, że Luisa Ferida była w zaawansowanej ciąży.

Dla portalu Polacy we Włoszech napisała korespondentka z Niemiec, Alina Bala. 




Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *