Elżbieta Mierzyńska: Śpiewam po polsku i mam włoskie marzenie

Zapraszamy na wywiad z panią Elżbietą Mierzyńską, autorką projektu muzyczno-wizualnego „Bilet Olsztyn – Chicago”, w którym występuje piosenka pt. „Śpiewam po polsku”:

Polacy we Włoszech: Proszę opowiedzieć o pasji muycznej.

Elżbieta Mierzyńska:  Przez 20 lat byłam dziennikarką  w regionalnej gazecie. W dobie rozwoju internetu, gazety zmieniały się, a ja straciłam pracę. Dla chleba pracuje w urzędzie, to praca biurowa. Po godzinach tej pracy odnajduję się w swojej życiowej pasji, jaką jest muzyka, pisanie tekstów do muzyki i śpiewanie. Artystycznie działam razem z mężem, kompozytorem i muzykiem. Pasja artystyczna kiedyś nas połączyła i teraz pozwala nam na oddech po pracy. Ciągle tworzymy, ciągle mamy inspiracje, ale nie działamy komercyjnie, nie wchodzimy na rynek wielkiego showbiznesu, bo w swojej twórczości chcemy być wolni. Jeśli nas ktoś przy tym uszanuje, posłucha i popatrzy, to mamy wszystko, co nam potrzeba.

Polacy we Włoszech: Proszę opowiedzieć o projekcie, w którym jest utwór „Śpiewam po polsku”

Elżbieta Mierzyńska: Pewnego dnia wracałam bardzo zmęczona z pracy w biurze, wiele spraw mi się nie podobało, poza tym politycy w mediach nie dostarczali dobrych wiadomości o rozwoju w Polsce, to wszystko mi było ciężarem. Wpisałam w google hasło „szukam słonecznych ludzi” i wyświetliło mi się kilka adresów, w tym jedno do galerii zdjęć Chicago w słońcu. Do tych kolorowych zdjęć Chicago był przypięty kontakt do Polskiego Radia Chicago. Nie oczekując niczego od tego kolorowego świata,  wysłałam pod adres  radia w Chicago pozdrowienia z zimnego Olsztyna (bo to był miesiąc luty). Ten jeden e-mail zmienił wtedy moje życie! Bo na e-maila odpowiedziała dziennikarka z radia i zapytała, co u mnie słuchać,  co się stało, że świat nazwałam zimnym i dlaczego szukam słonecznych ludzi za oceanem. Odpowiedziałam, że miałam trudny dzień, że jest mi zwyczajnie smutno, że nawet nie wiem, czy mam przyjaciół, że ciężko mi się żyje. Ta dziennikarka zaproponowała mi rozmowę na antenie radia o życiu w Polsce i mojej pasji artystycznej. Opowiedziałam jej, a ona  na zakończenie audycji zapytała, czy może mi jakoś pomoc w tym, abym odzyskała wiarę w piękne życie. Wtedy zaproponowałam, by słuchacze tej audycji przesłali mi cykle zdjęć z Chicago, a ja z mężem zrobię do nich muzyczną opowieść, że może uda się nam zrobić projekt między nami w Olsztynie a nimi z Chicago. Nigdy nie bylam w Chicago, ale zdjęcia mi przybliżą to miasto.  Proszę sobie wyobrazić, że otrzymałam potem około 2 tysięcy zdjęć ! Oglądając je z mężem, zrobiliśmy grupy pewnych tematów, skontaktowaliśmy się z autorami, zrobiliśmy kilka dalszych zamówień i tak powstał projekt muzyczno-wizualny „Bilet Olsztyn – Chicago”. Kiedy zagraliśmy go w sali Planetarium w Olsztynie, sala nie pomieściła wszystkich osób zainteresowanych, uznano to za bardzo ciekawe. Podczas kontaktu z Polakami z Chicago dowiedziałam się, czym jest tęsknota za polskością, której my często w Polsce nie doceniamy. Na przykład w mediach jest większość programów na licencji amerykańskiej, piosenki w radiach prawie wszystkie w języku angielskim i co dziwne, to po angielsku śpiewają też polscy artyści w Polsce – dla kogo? Dlatego my w projekcie „Bilet Olsztyn-Chicago” napisaliśmy utwór „Śpiewam po polsku” !!!