Bona Sforza (1494 – 1557), królowa Polski

Bona urodziła się 2 lutego 1494 r. w Vigevano jako trzecie z czworga dzieci Izabeli Aragońskiej i Giana Galeazza Sforzy, księcia Mediolanu.

Po śmierci ojca, jej matka przeniosła się do księstwa Bari i Rosano, gdzie Bona się wychowywała. W młodości otrzymała staranne wykształcenie.

W wieku 24 lat wyszła za mąż za króla polskiego Zygmunta I Starego. Jej ślub i koronacja odbyły się na Wawelu 18 kwietnia 1518 roku.

Urodziła dwóch synów : Zygmunta II Augusta, który został królem Polski i Olbrachta zmarłego w dniu narodzin oraz cztery córki : Izabelę, Zofię, Annę i Katarzynę.

Była władczynią ambitną, energiczną i bardzo gospodarną. Dzięki umiejętnemu zarzadzaniu szybko dorobiła się olbrzymiej osobistej fortuny. Na Litwie przeprowadziła reformę zwaną „pomiarą włóczni”. W 1530 roku doprowadziła do koronacji swego syna Zygmunta Augusta jeszcze za życia ojca (vivente rege). Skłócona z synem po jego ślubie z Barbarą Radziwiłłówną, po śmierci męża wycofała się na Mazowsze, gdzie z córkami przebywała 8 lat. W 1556 r. wyjechała z Polski wywożąc swój prywatny ruchomy majątek.

Zamieszkała ponownie w Bari. Po udzieleniu pożyczki Habsburgom została otruta 19 listopada 1557 r. w Bari przez swego zaufanego dworzanina Jana Wawrzyńca Pappacodę.

Pochowana została w bazylice św. Mikołaja w Bari.

Korespondencja Izabela Gass.