Kobieta jak herbata: słodka, mocna i gorąca. Jesień kojarzy się nam z piciem herbaty. Długie wieczory sprzyjają spotkaniom z przyjaciółmi.
Dla kobiet jest to szczególna pora, przy herbacie potrafimy godzinami siedzieć celebrując każdą minutę. Dla mężczyzn jest to niepojęte, ale my kobiety wiemy o co chodzi. W zasadzie jestem fanką kawy, piję ją w każdej postaci i wielkich ilościach, ale jesienne wieczory kojarzą się nam z ciepłym kocem, książką, albo dobrym filmem i … herbatą.
Pierwsze wzmianki o herbacie pojawiły się w Chinach już 5 tys. lat temu. Legenda mówi, że została odkryta przez przypadek. Silny wiatr zerwał kilka liści, które spadły z drzewa prosto do gotującej się wody. Zabarwiły wodę i nadały jej przyjemny, orzeźwiający smak. Cesarz był zafascynowany jej smakiem i szybko stała się popularnym napojem w całych Chinach.
Za oknem ziąb i deszcz, wieczorami nic nie poprawi humoru tak dobrze, jak ciepła herbata i dobry, ciekawy film.
„Wielkie piękno” oskarowy film Paolo Sorrentino opowiada o niespełnionych ambicjach, przeroście ego i potrzebie egzystencji. Nie można po prostu żyć – trzeba żyć po coś. Trzeba czegoś dokonać, aby zostawić jakiś ślad po sobie, w innym wypadku życie jest przegrane. Wielkie piękno to zaduma nad perfidią losu i przemijaniem, ale też hołd dla czaru Wiecznego Miasta i stylu Federico Felliniego. Opowieść o mężczyźnie, utracjuszu, który po hucznie obchodzonych 65 urodzinach, budzi się w świecie, którego nie zna. Śni na jawie i podąża śladami swych dawnych sukcesów, uświadamiając sobie jak zmieniło się miasto, ludzie i on sam.
Film nie posiada tradycyjnej narracji, to bardziej wizualny obraz dobra i zła, piękna i brzydoty Rzym mieni się nostalgicznymi kolorami przeszłości i tradycji, ale relacja bohatera filmu jest oparta w równej mierze na uwielbieniu i obrzydzeniu. Jep Gambardella zagląda do miejsc, które kojarzą się mu z czasami niewinności, organizuje spotkania z dawnymi przyjaciółmi, próbuje rozpoznać ich lepsze strony, a także prawdziwe oblicze tego kim był i kim się stał. Walczy z otaczającym go kiczem i reputacją niepoprawnego uwodziciela. Odbywamy podróż z Jepem po pięknych rzymskich ruinach dawnego Imperium, przegrywających z napierających zewsząd chaosem kiczu architektonicznego i ideologicznego.
„Wielkie piękno” mogą pokochać fani Felliniego, a znienawidzić współcześni ludzie sukcesu i zagorzali przeciwnicy kina artystycznego, ale film niesie przesłanie: piękno zawsze rodzi się w duszy człowieka, który na nie patrzy. Jeśli masz już dostęp do piękna, dziel się z bliskimi, jeśli ich masz. Tyle niezwykłych choć drobnych rzeczy i wydarzeń dzieje się dookoła, warto czasem dać ponieść się emocjom, magicznej chwili i pozwolić sobie na łzy. Jakże cenna jest wrażliwość.
Głównym filmu jest myśl: pozwól sobie czasami czuć się jak dziecko, zadowolone i bezinteresone nie zawładnięte stresem i smutkiem, jaki niesie dorosłość. Bądź osobą, która potrafi sprawić, że bliska osoba czuje się przy tobie wspaniale. Nawet obieranie ziemniaków przy dobrej muzyce może nabrać szlachetnego charakteru. Bądź bogata uczuciowo, jeśli masz w sobie pustkę, facet i tak długo przy tobie nie wytrzyma, rób sobie codziennie jedno zdjęcie, aby zobaczyć czy coś się w tobie zmienia. Wtedy możesz śmiało odpowiedzieć: jestem bogata, bez względu na stan konta. Nie daj się jesiennej chandrze, a jeśli zacznie cię łapać, posłuchaj dobrej muzyki, koniecznie obejrzyj „Wielkie piękno”, wyrzucisz z siebie całe przygnębienie i złe samopoczucie. Jeśli to nie pomoże, idź na zakupy. Nowa torebka czy buty też poprawiają humor.
Dla portalu Polacy we Włoszech napisała korespondentka z Niemiec, Alina Bala.
Film jest niesamowity. Wyczuwalne motywy wielkiego mistrza kina artystycznego – Felliniego. Gratka dla miłośników kina włoskiego.