Ciekawe, jak odebraliby wiadomość antykonformiści i przedstawiciele pokolenia Y i
Z, gdyby powiedziano im, o tym że reguły prawie wszystkiego, co im się podoba,
zostały stworzone 100 lat temu przez egocentryka wywodzącego się z włoskiej,
patriarchalnej rodziny.
Giovanni „Gianni” Agnelli, urodził się 12 marca 1921 roku Turynie w regionie Piemontu.
Jego ojcem był wybitny włoski przemysłowiec Edoardo Agnelli, a matką księżniczka
Virginia Bourbon del Monte. Imię – tradycyjnie – otrzymał na cześć swojego dziadka
Giovanniego Agnelliego, założyciela (w 1899 roku) włoskiego przędsiębiorstwa
samochodów Fiat (Fabbrica Italiana Automobili Torino). Jego babcia ze strony matki była
Amerykanką.
Agnelli kształcił się w Akademii Wojskowej w Pinerolo i studiował prawo na Uniwersytecie
w Turynie. Wstąpił do pułku czołgów w czerwcu 1940 roku, kiedy Włochy przystąpiły do II
wojny światowej po stronie mocarstw Osi. Walczył na froncie wschodnim, dwukrotnie
został ranny. Służył również w dywizji samochodów pancernych utworzonej przez Fiata w
Afryce Północnej, gdzie został postrzelony w ramię przez niemieckiego oficera w sporze…
o kobietę.
W 1953 roku, w Strasburgu, w zamku Osthoffen, poślubił Księżniczkę Marella Caracciolo
di Castagneto – pół-amerykańską, pół neapolitańską arystokratkę, z którą miał dwoje
dzieci, Edwarda i Małgorzatę. Syn, niestety nie zdołał udźwignąć ciążącego brzemienia
nazwiska. Popełnił samobójstwo w 2000 roku, skacząc z mostu w okolicach Turynu.
Tymczasem Małgorzata, z pierwszego małżeństwa z francusko-włoskim dziennikarzem
Alainem Elkann, ma troje dzieci: John, Lapo i Ginevra.
Nazywany również: „L’Avvocato” (wł. Prawnik), w powiązaniu z wykształceniem. Był
włoskim przemysłowcem i głównym udziałowcem Fiata. Jako jego szef kontrolował
4,4% PKB Włoch , 3,1% siły roboczej w przemyśle i 16,5% inwestycji przemysłowych
inwestowanych w badania.
Był jednym z najbogatszych we współczesnej historii Włochem. Został odznaczony między innymi: Orderem Zasługi Republiki Włoskiej (wł. Ordine al merito della Repubblica Italiana), orderem Cavaliere del lavoro oraz Medalem za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki (wł. Medaglia ai benemeriti della cultura e dell’arte). Otworzył fabryki w wielu miejscach, w tym w Rosji (wówczas Związku Radzieckim) i
Ameryce Południowej oraz założył międzynarodowe sojusze i joint-ventures (jak Iveco),
które naznaczyły nową mentalność przemysłową. Ponadto, był aktywnym politykiem,
blisko związanym z Juventusem, jednym z najbardziej znanych włoskich klubów
piłkarskich, a którego był wiernym fanem i właścicielem.
Agnelli był niezwykle waźną postacią włoskiej gospodarki, symbolem kapitalizmu
drugiej połowy XX wieku. Przez wielu, uważany za prawdziwego „króla Włoch”. Był
znanym i wpływowym przedsiębiorcą za granicą, zawarł ważne relacje z
międzynarodowymi bankierami i politykami, głównie za pośrednictwem Grupy Bilderberg.
Niektórzy ze stałych członków znanego klubu stali się jego bliskimi przyjaciółmi. Wśród
nich był Henry Kissinger i David Rockefeller.
Co więcej, Agnelli był uważany za człowieka o wyrafinowanym smaku. Stworzył
nienaganny, de facto ekscentryczny styl w modzie męskiej. Przysłowiowe „La Dolce
vita”, ciekawe podróże, szybkie samochody, piękne kobiety… Do dzisiaj stanowi
wzór do naśladowania przez wielu panów.
Moda i styl Gianniego niejednokrotnie wpływały na trendy w modzie męskiej, zarówno we
Włoszech, jak i na całym świecie. Mediolański projektant mody, Nino Cerruti określił
Agnelli jako jedną z jego największych inspiracji wraz z Jamesem Bondem i Johnem F.
Kennedym. Zaś amerykański magazyn dla mężczyzn „Esquire”, nadał mu miano jednego
z pięciu najlepiej ubranych mężczyzn w historii świata.
„Królami uwodzenia” w „złotym wieku romansu” – czyli w latach 50, byli mężczyźni
tacy jak Aly Khan, Porfirio Rubirosa oraz Gianni Agnelli. Co więcej, owi dżentelmeni,
ustalili wzorzec do inspiracji dla całego pokolenia mężczyzn ze światowej society. W
swojej powieści „Thunderball”, Ian Fleming przedstawił popularny ideał playboya w
średnim wieku. Otóż, ogólnie mówiąc, był on: inteligentny, towarzyski, z poczuciem
humoru, wysportowany i elegancko ubrany.
Styl Giovanniego Agnelli, podstawowo, opierał się na solidnej bazie klasycznych
garniturów, nota bene wysokiej jakości i szytych na zamówienie. Ubierał się w
mediolańskiej pracownii krawieckiej Domenico Caraceni. Uwielbił nosić „spezzato”,
innymi słowy – łączenie ze sobą różnych pod względem koloru, tkaniny oraz wzoru
marynarek i spodni. Wszystko miało tworzyć stylizację elegancką, ale nie sztywną,
odważną, ale i z fantazją. Był (również) znany z noszenia zegarka na mankiecie
koszuli. Na często zadawane pytanie: „Dlaczego?” – odpowiadał: „W rzeczywistości, z
czysto praktycznego punktu widzenia. Po co zakrywać zagarek, skoro często muszę
sprawdzać, która jest godzina?”. Czyż nie miał racji?
Gwoli ścisłości, pomimo pozorów opanowanego mężczyzny, Gianni był bardzo swobodny
w swoich związkach partnerskich. Wśród wielu jego kobiecych symapii były m.in. Anita
Ekberg, Dalila Di Lazzaro, a nawet Jacqueline Kennedy. Gianni bardzo lubił ścigać się
wszelkimi pojazdami, a zwłaszcza samochodem – ignorując ograniczenia prędkości.
Czasami miało to poważne konsekwencje, jak chociażby wypadek z 1952 roku, skutkiem
którego był poważny uraz nogi. W rzeczywistości, pilnie próbował dotrzeć do swojej
sympatii w Monte Carlo, Pameli Digby Churchill, synowej słynnego angielskiego męża
stanu Winstona Churchilla.
Gianni Agnelli zmarł w 2003 roku na raka prostaty w wieku 81 lat w Turynie.
Korespondencja: Anna Skowronek, tłumacz języka włoskiego, promotor kulturalno-językowy, kierownik Biura Tłumaczeń Lionspeech w sekcji lokalnej – Arezzo, Siena, doradca polsko-włoskich kontaktów handlowych, doradca projektowania mebli i aranżacji wnętrz, ekspert w organizowaniu oficjalnych uroczystości na terenie i z ramienia Diecezji Biskupiej – Arezzo, Cortona, Sansepolcro.
Kontakt: [email protected]
