Pani Eliza Segiet przesłała do Redakcji opowiadanie pt. Autograf. Jutro mija dwudziesta rocznica śmierci Czesława Niemena.
Zapraszamy do lektury.
Eliza Segiet
Autograf
Byłam jedną z wielu osób, które czekały pod opolskim hotelem na festiwalowe Gwiazdy.
Wtedy było bardzo mało tego rodzaju imprez – to był jeden z czterech festiwali odbywających się wówczas w Polsce. Dla mnie najważniejszy, bo dostępny. Sławy, które znałam z ekranu telewizora nagle chodziły tymi samymi ulicami, po których – trzymana przez mamę za rękę – mogłam spacerować. Byłam małą dziewczynką, jak dziesiątki innych dzieci zabiegającą o autografy.
Przekonałam mamę, że najlepszym miejscem do zdobycia podpisu będzie hotel, w którym zatrzymali się artyści. Po godzinach oczekiwania, podczas których rzeczywiście do budynku wchodziło bardzo wielu z nich, można było spełnić dziecięce marzenie. Niektórzy bardzo chętnie zatrzymywali się przy fanach. Podpisywali się na wszystkim, co ktoś podał. Całe grupy dzieci i młodzieży przecinały gwiazdom drogę. Nagle pod hotel podjechał ktoś wyjątkowy. Ubrany inaczej niż wszyscy, dostojny, ciemnowłosy, nonszalancki, wyróżniający się z tłumu. Wszyscy skierowali się w jego stronę, ale – prawdopodobnie z nadmiaru zainteresowania jego osobą – chciał ominąć tłum i w końcu zniknąć w holu, żeby móc odpocząć. Jednak spojrzał na najwyższą i jednocześnie najstarszą osobę w grupie. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, doszedł i spytał:
– Czy pani na mnie czeka?
– Tak. Czekam na pana, bo moja córka bardzo chciałaby mieć pana autograf.
Wtedy jego oczy powędrowały w stronę córki, w moją stronę. Uśmiechnął się mówiąc:
– Jest pani odważna i dzielna, żeby stać pośród tej młodzieży. Oczywiście, podpiszę się.
.
.
Miałam przygotowany notesik, zaczęłam go nieśmiało podawać, wtedy spojrzał jeszcze raz na moją mamę i powiedział:
– Za odwagę, za to, że pani tutaj na mnie czekała, dam nie tylko autograf.
Kiedy stałam z wyciągniętą, oczekującą, dłonią on oddalił się w stronę samochodu. Nie wiedziałam czy mogę jeszcze liczyć na ten autograf, ale wydawał mi się bardzo miły, więc nie traciłam nadziei. Nie myliłam się, wrócił! Spytał jak mam na imię i dał swoje zdjęcie, na którym widniała dedykacja. Jeszcze chwilę porozmawiał z moją mamą i zaczął odchodzić w stronę hotelowych drzwi. Wtedy ona powiedziała:
– Panie Czesławie, proszę tego nie robić. Proszę nie zostawiać bez autografu tej plejady wielbicieli pana twórczości.
Odsunął z twarzy rozwiane włosy, spojrzał ze zdziwieniem i skonstatował:
– Jest pani bardzo odważna.
– Jestem, bo oni czekają tak jak my – kilka godzin. Nie wystarczy im to, że pana widzieli, proszę dać im swój podpis.
Uśmiechnął się i przytaknął:
– Ma pani rację. Jestem bardzo zmęczony, ale dam. Oni też czekają.
Znowu podszedł do samochodu i wrócił ze zdjęciami, na których kreślił swoje imię i nazwisko. Rzeczywiście, dziwny jest ten świat, skoro zmęczony artysta dał się przekonać do czegoś, na co pewnie nie miał już ochoty.
Po latach – tak naprawdę liczonych w dziesiątkach – wraz z mamą miałam przyjemność uczestniczyć w wernisażu jego małżonki, on – z powodu złego stanu zdrowia – nie mógł przyjechać. Później udało nam się porozmawiać z jego żoną, opowiedzieć jej historię naszego spotkania z jedną z największych gwiazd polskiej sceny muzycznej – Czesławem Niemenem. Słuchała z zaciekawieniem. Później powiedziała:
– Tak, to jest cały on. Wiecie panie, słyszałam tę historię, opowiedział mi ją przed laty. Cieszę się, że mi ją przypomniałyście.
– Proszę pozdrowić męża od nas – dopowiedziała moja mama.
– Pozdrowię od pań. Ucieszy się.
Niedługo po tej rozmowie, z żoną bohatera tych wspomnień, świat obiegła informacja o śmierci artysty. Odszedł człowiek, ale zostawił niezapomniane utwory, które przetrwają. A wraz z nimi pamięć, o tym, którego nie ma, a jednak nadal jest. I będzie. Słowa dziwny jest ten świat jeszcze długo, bardzo długo będą kojarzyć się tylko z nim. „Sen o Warszawie” (do słów Marka Gaszyńskiego) czy „Wspomnienie” (do słów Juliana Tuwima) to jego przepustka do trwania…
.
.
Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i minipowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union. Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku w International Poetry Press Publications (Kanada). W The 2019 Poet’s Yearbook została nagrodzona prestiżową nagrodą Elite Writer’s Status Award jako jeden z najlepszych poetów 2019 r. Nominowana do Pushcart Prize 2019 oraz laureatka Naji Naaman Literary Prize 2020. Laureatka I miejsca ( kategoria – poezja zagraniczna ) – w konkursie Quando È la Vita ad Invitare za wiersz Być sobą (Włochy, 2019 r.). Wyróżnienie w konkursie Premio Internazionale Salvatore Quasimodo (Włochy, 2019 r.). Nagroda Specjalna we włoskim konkursie I POETI SONO MAESTRALI za wiersz Wycofany (Włochy, 2019 r.)
