Pani Eliza Segiet przesłała do Redakcji opowiadanie pt. Przystojniak.
Zapraszamy do lektury.
Przystojniak
Od lat wszyscy widzieli, że Kasi bardzo podoba się wuefista. Muskularny, przystojny
facet tak naprawdę podobał się wszystkim koleżankom z pracy, ale jakoś tak nigdy nie było
żadnej z nich „po drodze”, żeby umówić się z Adamem nawet na kawę. Zawsze dawał
wymijające odpowiedzi, wciąż był zajęty. Dziewczyny niejednokrotnie rozmawiały między
sobą na jego temat, jednak pogawędki kończyły się z reguły na cichym jęku:
– Taki facet i na żadną nawet nie spojrzy! My możemy nie mieć czasu, ciągle dajemy
korepetycje tym nieudacznikom, którzy nie mają ochoty ani czasu na naukę, a zawsze
znajdują go na jakieś komentarze na portalu społecznościowym – dopowiadały.
– Przecież mogłabym nawet dostosować godziny, a nawet dni na lekcje z uczniami –
szepnęła Magda do jego wolnego czasu. Żeby tylko chciał… gdziekolwiek pójść ze mną.
– Myślisz, że ja inaczej? Zadzwoniłabym do rodziców, że muszę zmienić dni zajęć ich dziećmi – dodała Ania. – Dla niego mogłabym wiele zmienić.
Tak rozmawiały godzinami, każdą przerwę poświęcały Adamowi, a on jakby nie
zauważał, że one są nim zainteresowane. Jedyną osobą, do której czasem coś powiedział, była
Kasia. Nie była piękna, ale po chwili rozmowy już nikt tego nie zauważał. Sympatyczna,
koleżeńska, zawsze służyła pomocą. Chyba nigdy nikomu nie odmówiła żadnej przysługi.
Często koleżanki ją nawet wykorzystywały, ale zawsze tak jest w takich sytuacjach – jak ktoś
zobaczy w kimś dobro, to bez granic korzysta z jego „serca”. Dzięki niej dziewczyny nie
miały nigdy problemów z wcześniejszym wyjściem – Kasia zawsze brała za nie zastępstwo.
Mówiła:
– Nie mam rodziny i nigdzie się nie spieszę.
Wychowała się w domu dziecka. Może dlatego, że doznała od życia tyle krzywdy,
postanowiła dawać ludziom dobro. Może Adam też zauważył, że dziewczyna ma w sobie tyle
empatii, i postanowił to wykorzystać.
Długo w szkole nikt nie podejrzewał, że – niedostępny, a upragniony przez damską
część grona pedagogicznego i uczennice ze starszych klas jest homoseksualistą. Aż
pewnego dnia na ścianie budynku ktoś napisał: „Adam jest gejem, a my się z niego
śmiejem!!!”.
Wszystkich bardzo bawił ten napis, ale nikt oprócz wuefisty nie brał go do siebie.
Adam przypomniał sobie, jak kiedyś, podczas spowiedzi, wyznał księdzu swój sekret.
Zawsze tak jest, że jak coś nas gnębi, męczy, to mamy ochotę zwierzyć się komuś. Jakby
oczyścić się z tego, co – w pewnym sensie – nie daje nam spokoju. Tak zrobił – wyżalił się
księdzu, który w tej samej szkole był katechetą, a ten – najwidoczniej – nie dotrzymał
tajemnicy i powiedział komuś z grona pedagogicznego. Ruszyła lawina spojrzeń, szeptów,
dziwnych rozmów w pokoju nauczycielskim. Nagle wszyscy byli znawcami psychiki
ludzkiej. Jakby całe ciało pedagogiczne było seksuologami. Dyskusje były tak
„profesjonalne”, że Adam nie był w stanie zabierać głosu, czym przypieczętowywał swój
homoseksualizm.
Koleżanki nie miały już ochoty na przystojniaka, tylko Kasia nie opuściła kolegi.
Rozmawiali ze sobą jak dawniej, a może nawet dużo częściej. Wychodzili razem z pracy. Po
miesiącu już – jak to w szkole nazwano – spotykali się regularnie. To uspokoiło plotki i
dziwne spojrzenia. Adam uznał, że tylko małżeństwo pozwoli mu przetrwać w małym
miasteczku, w którym ksiądz i nauczyciel stoją na piedestale.
Już po dwóch miesiącach od kiedy zaczął spotykać się z Kasią, zaproponował jej
małżeństwo. Dla wszystkich stało się jasne, że parę tygodni później dziewczyna będzie żoną i
na pewno matką. Koleżanki uznały, że skoro ślub jest w tak szybkim czasie, to coś znaczy: on
nie jest gejem, ona jest w ciąży. Zaczęły się nawet spekulacje – będzie chłopiec czy
dziewczynka?
– Oby dziecko było podobne do niego – komentowały.
– Dobrze, że nie uwierzyła w plotki, a my głupie dałyśmy się nabrać i sprzątnęła go
nam sprzed nosa. Chyba już nigdy nie będę słuchać plotek – dopowiedziała Magda.
– Plotka może zabić człowieka – żachnęła się Ania. – A we mnie zabiła pożądanie do
tego faceta. Jestem idiotką. Jak mogłam wierzyć w takie bzdury?!
Od dnia ślubu Kasia z Adamem zawsze przychodzili do pracy i wychodzili z niej
razem. Wydawali się bardzo zgodnym i rozumiejącym się małżeństwem. Nikt nie wiedział o
tym, że Kasia coraz częściej zastanawiała się, czy wcześniejsze pogłoski nie były prawdą.
Adam nie miał ochoty nawet na przytulenie żony. Jej bardzo brakowało bliskości, w
dzieciństwie była odrzucona przez rodziców, a teraz przez człowieka, którego od dawna
kocha, a w dodatku jest jej mężem. Kiedy wszystko przemyślała, zapytała go wprost:
– Adamie, czy ty jesteś gejem? Czy ja cię nie podniecam? Czy ze mną jest coś nie
tak? Mam w sobie coś zmienić, mam być inna? Może nie powinnam pokazywać, że tak
bardzo cię kocham?
Po dłuższym milczeniu spojrzał na żonę i odpowiedział:
– Nie zmieniaj w sobie nic. Jesteś cudowną osobą. To ja powinienem w sobie zmienić
chyba wszystko. To nie jest moja wina, że bardziej pociągają mnie mężczyźni, to nie jest
moja wina, że na swój sposób cię kocham, lubię z tobą rozmawiać, śmiać się, płakać, lubię z
tobą żyć i być. Ale wybacz, nie mogę się zmuszać do seksu z tobą. Ani ty, ani ja nie
powinniśmy się okłamywać. Nie chcę się z tobą rozstawać, ale pozwól, proszę, że nie
będziemy ze sobą sypiać. Wiesz, kiedy dotykam męskiego ciała, poruszają się we mnie
wszystkie zmysły, a kiedy dotykam kobiety…
– Milcz! Skończ już ten wywód… Mogłeś to powiedzieć przed ślubem. A ty zrobiłeś
ze mnie parawan. Milcz! Skończ ten żałosny spektakl pochwał…
Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i minipowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union. Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku w International Poetry Press Publications (Kanada). W The 2019 Poet’s Yearbook została nagrodzona prestiżową nagrodą Elite Writer’s Status Award jako jeden z najlepszych poetów 2019 r. Nominowana do Pushcart Prize 2019 oraz laureatka Naji Naaman Literary Prize 2020. Laureatka I miejsca ( kategoria – poezja zagraniczna ) – w konkursie Quando È la Vita ad Invitare za wiersz Być sobą (Włochy, 2019 r.). Wyróżnienie w konkursie Premio InternazionaleSalvatore Quasimodo (Włochy, 2019 r.). Nagroda Specjalna we włoskim konkursie I POETI SONO MAESTRALI za wiersz Wycofany (Włochy, 2019 r.)
